Bijna een jaar geleden berichtte Daisy mij dat ze in het huwelijk zou gaan treden met Oliver. Ze vroeg daarbij om adresgegevens van kennissen hier in Nederland.

Toen in 1994 de stedenband tussen Nieuwegein en Rundu, een stad in Namibië, werd opgericht, ging dat gepaard met de oprichting van een vrouwenwerkgroep, hier en in Rundu. Een groep vrouwen waar ik deel van uitmaakte correspondeerde sindsdien met seksegenoten in Rundu, onder wie Daisy .

In 1998 logeerde ik tijdens mijn vakantie in Namibië bij haar. Twee keer is zij in het kader van de stedenband in Nieuwegein geweest en heeft onder meer bij mij gelogeerd. Na meerdere perioden van stilte, wisten we elkaar altijd weer te vinden.

Ik was dan ook verguld met de uitnodiging voor haar bruiloft, die in Zimbabwe zou plaatsvinden. Zij en Oliver zijn namelijk Zimbabwanen.

Door Gods genade heb ik dit kunnen realiseren. Mijn dagboekverslag wil ik graag met anderen delen.

Vrijdag 27/7
Klokslag 15.00 uur haalt Truus mij op. Ik moet om 19.05 uur vertrekken. Met enige vertraging arriveer ik in Londen waar het rennen geblazen is om de aansluitende vlucht naar Johannesburg te halen. Het is een geluk dat ik trouw naar de sportschool ga, want de afstanden zijn groot en dat vereist een behoorlijke conditie, zeker als je moet hollen.

Zaterdag 28/7

  Johannesburg, 3° C. Weer vertraging. Wat problemen met
 de transportband, heb ik begrepen. Bij aankomst in Harare is
 de bagage dus niet meegekomen. Ik hoop dat die niet al in
 Londen is achtergebleven. Een lange rij passagiers moet de
 verloren bagage laten registreren. De afhalers wachten al
 uren. Op goed geluk zet ik mijn mobiele telefoon aan en wa-
 rempel, hij vindt een netwerk. Voorlopig maar niet denken
 aan de rekening als ik terug ben in Nederland. Ik bel Agnes,
 de zus van Daisy en mijn gastvrouw. Daarna hebben we regel-
    Agnes, Daisy's zus      matig sms-contact. Ik moet uitkijken naar haar echtgenoot
                                Gilbert, een Rasta met gekleurde muts.

  Het ziet ernaar uit dat het heel lang zal duren, want er zit
 nauwelijks  beweging in de lange rij. Ik vraag om hun adres,
 zodat ik op eigen gelegenheid naar hen toe kan gaan, maar
 daar willen ze niets van weten. Ze zenden assistentie, een
 vriend die op de luchthaven werkt. Die kan mij echter niet vin-
 den. Logisch, hij kijkt uit naar een blanke vrouw uit Nederland.
 Ha ha ha.
 Eindelijk kunnen we elkaar begroeten. Het zijn schatten van
 mensen. Takudzwa(2) en ik sluiten elkaar meteen in het hart en
 Gilbert, mijn gastheer   de komende tijd is ze onafscheidelijk van me. De bagage zal met het vliegtuig van 21.00 uur komen. Daarna kunnen wij bellen.
Uiteraard hebben ze lekker voor me gekookt en hoewel ik verza-
digd ben van al die maaltijden in de diverse vliegtuigen, eet ik
met smaak en geniet van een goede nachtrust.

Zondag 29/7
Agnes heeft gebeld naar de luchthaven toen ik al sliep, maar
kreeg geen informatie. Nu wordt de telefoon niet beantwoord.
Gilbert is gisteravond vertrokken naar een begrafenis en keert
vandaag terug. Agnes en ik zullen hem op weg naar de lucht-
haven ontmoeten.                                                                             Takudzwa en Tanaka

Gekleed in een geleend T-shirt neem ik een kijkje in de kerk aan
de overkant, waar net een dienst gaande is, en swing ik mee
op de heerlijke zang.
We treffen Gilbert en zijn broer en gaan naar de luchthaven.
Hoera, de bagage is er!
Thuis kunnen eindelijk de geschenken worden uitgepakt. Tanaka
is door het dolle heen met het speelgoed en heeft geen interes-
se voor de meegebrachte kleding.

Maandag 30/7
Gilbert gaat vroeg op pad om geld voor mij te wisselen en te informeren naar transport richting Victoria Falls.
Ik maak een wandeling met Takudzwa op mijn rug gebonden. Ze gaat graag met auntie mee, maar valt al gauwin slaap.

Gelukkig heb ik niet geboekt via het telefoonnummer dat ik heb gekregen toen ik vanuit Nederland naar Harare belde met Greyhound, een busmaatschappij. Ik moest per creditcard betalen. Volgens Gilbert bestaat die mogelijkheid niet meer. Was het een voorgevoel?.
Was het doorgestoken kaart van de medewerker van Greyhound? Och, ik gun hem het voordeel van de twijfel en houd rekening met de mogelijkheid dat Gilbert minder goed is geïnformeerd.
’s Middags ga ik met Agnes naar de grootste supermarkt in de wijk. Lege schappen alom. De prijzen zijn verlaagd, maar nu is er nauwelijks iets te krijgen. Lange rijen voor brood en vlees. Wil je die vermijden dan moet je de zwarte markt op.

Dinsdag 31/7
De wekker gaat om 03.00 uur af. Om 04.00 u pakken we een busje naar de grote busterminal. Om 05.00 uur stappen we in en kiezen als een van de eersten een goede plaats. Agnes en Gilbert willen wachten tot de bus vertrekt maar ik stuur ze naar huis zodat ze nog wat kunnen slapen. Om 06.00 uur vertrekt de bus. Ik moet denken aan mijn zoon Myron met zijn 2 m. lengte. Mijn knieën passen nog maar net in de beschikbare ruimte.
De bus met 64 zitplaatsen is overvol, zelfs in het gangpad. Wie er nog voor de helft inpast wordt toch meegenomen. We zitten, staan en hangen als haringen in een ton. Het is echt afzien. Ik moet aan mijn buren denken die zo angstvallig zelfs hun buitengrenzen bewaken. Ze mogen van mij een poosje hier komen reizen. Door de slechte economische toestand is er te weinig vervoer voor teveel mensen.
Iedereen is gehuld in een dikke jas of trui, terwijl ik aan mijn T-shirt voldoende heb. Het is overdag rond 24° C, maar als je bedenkt hoeveel heter het over een paar maanden is, kan ik me voorstellen dat ze het koud hebben.
Na uren rijden, rond 12.30 uur, staat mijn blaas op springen. Ik sta op het punt het incognito reizen prijs te geven en de chauffeur te vertellen dat deze toerist echt hoognodig moet, als ik de gelegenheid daartoe krijg tijdens de stop in Bulawayo. De chauffeur zal toch ook eens moeten? Onderweg zijn er voortdurend passagiers uit- en ingestapt Het is steeds een gekkenhuis. Proppen maar, tot er echt niemand meer bij kan. Ik ga dan niet vragen of ik er even langs mag omdat ik moet plassen.
De meesten zijn hier op hun eindbestemming en we vertrekken met een halfvolle bus, maar even verderop “barst die al gauw weer uit zijn voegen”.
De kids zijn blij met de ballonnen en de school-
jeugd met de balpennen. Allemaal gebietst bij
de bloedbank in Utrecht. Verder vinden de pe-
permuntdragees van Lidl gretig aftrek. Alles
wordt heel gedisciplineerd doorgegeven, in te-
genstelling tot andere landen waar ze zowat
uit mijn tas werden gegraaid.

Na een lange rit komen we rond 21.00 uur in
Vic Falls aan, waar Msonza me al staat op te
wachten, gearrangeerd door de onbetaalbare
Gilbert. Een douche en slapen is alles wat ik wil,
maar eerst tel ik nog mijn stapels miljoenen
dollars. Een megaportemonnee is niet toerei-
kend dus heb ik ze in een plastic tas gestopt.
                                                                                                                              Million dollar man

Woensdag 1/8
Ik heb prima geslapen in een te gekke kamer met safaritaferelen op de muren geschilderd. Ik logeer in de zebrakamer en heb grote bewondering voor de schilder. De hele ambiance is fantastisch. Vriendelijke eigenaars. De baas vindt het leuk om mij in het Afrikaans aan te spreken en dat ik hem in het Nederlands antwoord. Na een licht ontbijt en een leuk gesprek met andere gasten worden de activiteiten voor de komende dagen gepland. Parasailing is voorlopig niet mogelijk; iets met de lier geloof ik. Het pakket dat ik had gekozen vanuit Nederland is niet volledig te realiseren. Met wat schuiven heb ik toch leuke vooruitzichten.
  Ik ga de stad in en loop er uren en uren. Nu
 aanschouw ik de Victoria falls van de kant van
 Zimbabwe. Spectaculair! Indrukwekkend!
 Heel veel herinneringen komen naar boven, aan
 ruim dertig jaar geleden toen ik ze aan de Zam-
 biaanse kant bezocht. Zimbabwe heette nog
 Rhodesië en vanwege de oorlog was het niet
 mogelijk de brug over te gaan.

 Deze keer heb ik die toestemming vanuit Zim ,
 als ik Zambia maar niet binnenga, anders heb ik
 een of andere pas of visum nodig.
 Ik ben gefocust op een grote groep bavianen en
 volg ze met mijn camera. Voor ik er erg in heb
 ben ik de grenspost gepasseerd en word terug-
 gefloten door een strenge grenswacht.
 Hij moet me arresteren en een nacht in de cel
 stoppen, want “als we bij jullie vrouwen niet
                Victoria Falls                       streng zijn, doen jullie het morgen weer”.
Ik werp al mijn vriendelijke nederigheid of nederige vriendelijkheid, zo je wilt, in de arena en verzeker hem dat ik dat allerminst van plan ben en er echt geen erg in had. Nou, iemand die zoveel reist, gezien de stempels in mijn paspoort, moet dat toch weten, meent hij. Ja, maar die heb ik alleen op luchthavens gekregen. In stilte geef ik hem geen ongelijk. Hij wil alles maar dan ook alles van mij weten. Ik vermoed dat hij net niet om steekpenningen durft te vragen en ik bied die ook niet aan. Over Nederland wil hij veel weten en ik geef hem bovendien een lecture over Suriname. Uiteindelijk mag ik ongemoeid terug en ik weet niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken. Zo, nu ga ik douchen en slapen. Morgen word ik om 06.40 uur opgehaald voor een activiteit.

Donderdag 2/8

Klokslag 06.40 uur pikt een busje mij op voor
een elephantback safari. Samen met een Zwit-
serse familie rijden we door een reservaat. Het
gras en lage struiken zijn verdord maar een
etage hoger hebben de bomen prachtige
herfstkleuren. De opkomende zon zet alles in
een rode gloed. Schitterend! Zelfs het verdorde
gras is mooi. In dit seizoen, de winter, ben je el-
ke dag voor 100% verzekerd van prachtig weer.
De hele dag schijnt de zon aan een onbewolk-
te hemel. Het is niet heet, ’s nachts is het be-              Safari op Miz-Ellie
hoorlijk fris bij een heldere sterrenhemel.De eerste uurtjes ’s ochtends en ’s avonds heb ik wel mijn fleeceshirt nodig, maar verder kan ik zomers gekleed gaan.
  Als we aankomen bij het elephant camp krijgen we eerst
  thee of koffie en instructies. Dan mogen we kennismaken
  met de olifanten. Ik zal op Miz-Ellie meegaan. Tendai is
  ook van de partij en de orphanbaby Rastus loopt mee.
  Er gaat een cameraman mee die alles vastlegt.
  Na een prachtige rit door het reservaat nemen we af-
  scheid van “onze” olifanten. Daarbij mogen we ze voer
  geven. Op hun beurt zeggen ze goodbye door een poot
  op te heffen.
  We krijgen nog een riant ontbijt voorgeschoteld. Lekker!!!
  Daarna mogen we met Rastus spelen en de gemaakte
  opnamen bekijken. Natuurlijk schaf ik de dvd aan.
  Wat een ervaring! This is an experience for a lifetime.

Afscheid van Miz-Ellie en Rastus

Ik ga terug naar de stad en zoek een internetcafé op. Ik ga maar weer bij Wimpy eten, want ze hebben er ook local dishes. Gisteren had ik white sadza, een dikke maïspap, met heel zanderige koeieingewanden. Voor je klaar bent is het vet gestold en het zand knarst tussen je kiezen..Veel op het menu is echter niet voorradig dus blijft mijn keus vandaag beperkt tot een dubbele burger. Vooruit maar, een keer junkfood kan geen kwaad. Het sap is wel lekker. Granatina blijkt passievrucht te zijn.
’s Avonds terug in de lodge wordt gemeld dat er een bezoeker voor me is. Dat kan niemand anders dan Msonza zijn. Er wordt meteen bij gezegd dat het in principe niet is toegestaan. Bij de poort staat ook: “Residents only”, een bescherming van de gasten tegen local hustlers die je overal hebt waar er veel toeristen zijn. Ik mag me al gelukkig prijzen dat ik vrij kan rondlopen zonder aangesproken te worden. Als dat wel voorkomt, gebeurt het in het Shona of Ndebele, de twee belangrijkste talen, gewoon om iets te vragen. Ik kan me voorstellen dat de managers bang zijn dat ik, enige zwarte tussen de witten, vrienden zou kunnen ontvangen. Ze moeten Msonza maar zelf vertellen dat het niet is toegestaan. Hij zal het wel weten, want hij heeft zich als een vriend aangediend. Tja, hij is ongevraagd, maar ongetwijfeld goedbedoeld, door Gilbert voor mij gecharterd. Minder geslaagd dus. Hij overleeft het wel. Voor de “taxirit” met een auto die zowat uit elkaar valt en steeds aangeduwd moet worden om op gang te komen, heeft hij zijn beloning al ruimschoots ontvangen. Ik heb bovendien zo’n vol programma dat hij er met de beste wil niet in past. Dat klinkt onvriendelijk, maar zo bedoel ik het absoluut niet.

Ik heb me net geïnstalleerd met een boek van Kuki Gallmann, een van mijn favoriete schrijfsters, als ik gezang hoor. Een traditioneel geklede zang- en dansgroep komt binnen en iedereen schaart zich rond de boma, het kampvuur. Ze geven een leuke show weg, waarbij iedereen moet meezingen en dansen. Koren op mijn molen. Een cd is te koop. De prijs die mij genoemd wordt is buitenproportioneel. Ik maak hen duidelijk dat ik geen Amerikaanse toerist ben en mag hem voor de helft van de prijs. Dat is nog te duur, maar vooruit, het steunt de groep en ik heb immers genoten. In bed onder de klamboe lees ik nog een paar bladzijden maar maak het niet te laat want morgen word ik om 06.30 uur opgehaald.

Vrijdag 3/8

  Precies om 06.30 uur rijdt een busje voor.
  Wie zegt dat Afrikanen nooit op tijd zijn?
  Een heel gemêleerd gezelschap – Oosten-
  rijk, Australië, Spanje, Duitsland, Nederland
  (Suriname) zijn vertegenwoordigd – wordt
  meegenomen voor de lion walk. Een on-
  gelooflijke ervaring. Wat een voorrecht
  lijfelijk contact te hebben met deze majes-
  tueuze dieren. Wandelen met leeuwen,
  hun staart vastpakken en achter hen aan
  lopen. Ze van dichtbij zien en aaien, met
               Wandelen met Langa                    de welpen spelen. Ongeveer dezelfde for-
mule als bij de elephantback safari wordt gehanteerd: thee of koffie, instructies, wandeling, ontbijt etc. De gekochte video is een emotioneel waardevolle herinnering. Als vrijwilliger in dit project van lion orphans ben ik “most welcome”. Wie weet!

Zimbabwe is ondanks de economische recessie
een veilig en heerlijk vakantieland. Wellicht een
druppel op een gloeiende plaat, maar elke toe-
rist is er een. Bezet je de lodges en boek je de ac-
tiviteiten, dan biedt dat emplooi aan de lokale
bevolking. De Zuid-Afrikaan of Ier bezit wel het
familiebedrijf, maar het personeel is voor 100%
van hier.
Zimbabwanen zijn vrolijke, vriendelijke
mensen. Hun stelregel is: If something is broke,
fix it. If you can’t fix it, live with it, or, change your
life,(overnight if it need be).
Jammer dat Zim zo massaal gemeden wordt.
Ze bidden en geloven, en ik met hen, dat het
eens weer goed komt.

Ik heb net een wasje gedaan dat in de zon heel
snel aan het drogen is, terwijl ik dit schrijf. Ik schat
in dat het overdag al warmer is dan 24°.                    Lina en Lungile, 2 maanden oud
‘s Ochtends is het erg fris. Elke morgen om 6.00 , 7.00 en 8.00 uur zingt een vogel dat
 het een lieve lust is, net als aan de Marinellalaan in Paramaribo. Of is het een klok
  ergens op het terrein? De prachtigste vogelgeluiden hoor je
  de hele dag door.
  Het is nu 13.30 uur en om 15.30 uur word ik opgehaald voor
  de jetboat sunsetcruise. Ik verdiep me in Kuki en word mee-
  gevoerd naar de Keniaanse vlakten. Plotseling word ik af-
  geleid. Hoorde ik een grietjebie, een bekende vogel in
  Suriname, die zijn eigen naam roept? Warempel, het klinkt
  net zo. Helaas kan ik hem niet zien.

De was is al droog. Ik heb nog een half uurtje. Even weer in Kenia duiken.
Om 15.30 uur rijd ik weg, samen met een Nederlands stel. Een groep Zuid-Afrikanen voegt zich bij het gezelschap en we gaan aan boord van de jetboat.

          Kudde olifanten drinkt aan de oever                              Deze poseert voor ons

We varen over de mighty Zambezi, zien hippo’s, krokodillen en olifanten. Een olifant lijkt wel voor ons te poseren als hij aan de oever komt drinken. Er worden heel wat plaatjes geschoten. Aan boord wordt drinken aangeboden en op een eilandje worden snacks gepresenteerd.

Het is bijna 18.00 uur. De zon gaat snel onder en schildert zowel de rivier als de hemel feloranje. Schitterend!

Zonsondergang op de Zambezi

Na amper twee uurtjes met elkaar te hebben doorgebracht, nemen we afscheid als oude vrienden. Een van de Zuid-Afrikanen belooft me een oud gedicht toe te zenden en foto’s. Leve het internet!
Vanavond eet ik in de lodge. De bestelling heb ik vanmiddag al geplaatst.

Zaterdag 4/8

Dan is het weer tijd om de grens over te gaan. Dezelfde chauffeur van vanmorgen wacht ons op. We hadden toen al rare geluiden uit het vehikel gehoord. En ja hoor, we kunnen niet vertrekken. Het busje is kaputt. Pogingen om het te repareren mislukken. Hij heeft, zoals iedereen hier, een mobiele telefoon maar er is geen bereik. Een boodschap is naar de tour operator gestuurd, 80 km verderop, maar de boodschapper moet er eerst aankomen. En al komt hij binnen het bereik, dan moet hij nog geluk hebben om telefonisch contact te krijgen.
Met een busje, volgeladen met vrouwen en hun bagage, zou wel één persoon meekunnen. Het gezelschap biedt aan dat ik ga, ten eerste omdat ik alleen reis en bovendien heb ik op die avond nog een activiteit.
Allervriendelijkst maken de vrouwen een plekje voor me vrij. Al gauw zijn we in een geanimeerd gesprek verwikkeld. De kauwdragees die ik altijd bij me heb, gaan rond. Vanaf de stad neem ik een taxi naar de lodge en ben net op tijd voor vertrek naar de bomanight.

  Buiten voor de ingang geldt een dresscode.
  Iedereen krijgt een chitenga omgeknoopt, een
  omslagdoek net als onze Surinaamse pangi.
  Het is overal sfeervol Afrikaans ingericht. Dit
  schijnt een must voor toeristen te zijn want het
  is bomvol. Op de tafels branden stormlan-
  taarns. De gang van zaken wordt uitgelegd
  door je eigen tafelwaiter.
  Eerst komt iemand langs met een kom en schenkkan om de handen te wassen. Dit is overal gebruikelijk. Dan krijg je een typische schaal met gebakken pinda’s, gegrilde pompoen en oliebolletjes. Verder wordt alleen de entree opgediend. Ik kies gerookte krokodil die voortreffelijk smaakt. Daarna loop je naar de boma, het open vuur, voor de soep die je in een grappig ijzeren “potjie” meekrijgt. Brood etc. haal je zelf aan het buffet.

Er is een saladebar, warm buffet met, onder meer, antilope, koedoe, struisvogel, wrattenzwijn ...teveel om op te noemen. Ondertussen is er entertainment in het midden, niet ver van de boma, in de vorm van traditionele zang en dans met trommels.

Langs de tafels lopen verhalenvertellers tegen betaling, een mbiraspeler die meesterlijk de duimpiano bespeelt, een waarzegger die aangeeft waar hij te vinden is, een fotograaf...
Als ik terugkom van een gang naar het buffet, zijn overal bij de tafels trommels geplaatst. Op een teken pakt iedereen de zijne en is de hele zaal onder begeleiding aan het trommelen. Waar ter wereld je ook vandaan komt, Japan of Nederland, je doet mee.

De ritmes worden natuurlijk eenvoudig gehouden. De durfals mogen naar de boma komen en een show weggeven. Dan is het tijd om te dansen. We staan in een kring en telkens komt er één naar het midden, vertoont onder aanmoediging zijn danskunsten en wijst de volgende aan. Ik geniet volop. Uiterst voldaan verlaat ik de scene. Ik word aan de bar uitgenodigd, maar sla dat vriendelijk af.
Om 10.00 uur morgenochtend zal ik Daisy ontmoeten bij Wimpy. Ze komt van Katima Mulilo in Namibië, waar ze werkt. We zullen samen naar Harare reizen.

Zondag 5/8

Rond 6.00 uur. De twee maaltijden gisteren waren iets teveel van het goede. Voor ik het toilet kan bereiken begin ik leeg te lopen. De details zal ik jullie besparen. Zulke buffetten zijn riskanter dan de stalletjes langs de weg, waar ik op andere reizen zo veelvuldig heb gegeten. Kees, mijn reismaatje, heeft zeker leedvermaak dat ik er nu aan moet geloven. Een fikse voedselvergiftiging? Ik ben een beetje bezorgd, hoe ik de grote afstand naar Harare moet overbruggen. Zal ik van de bathbush gebruik moeten maken? Gelukkig hoef ik me niet met de publieke bus van de heenreis te verplaatsen.
Het valt allemaal mee. Daisy is veel later uit Katima vertrokken dan gepland. De auto van Concilia, haar schoonzus, is volgepakt. De koffer en tas van haar zoon Tawanda moeten nog worden opgehaald op de luchthaven van Vic Falls. Die waren ook in Johannesburg achtergebleven. Met Concilia blijf ik bij Wimpy wachten. Gelukkig kan ik daar van het toilet gebruik maken.
Ze komen in bedrukte stemming terug. Uit de koffer zijn alle mobiele telefoons die hij had meegenomen uit Engeland en zijn toilettas met cosmetica gestolen. Mogelijk is dat al in Johannesburg gebeurd. De bagage heeft echter ook een halve week in Vic Falls gestaan.
Tawanda, Concilia en nog iemand rijden met de auto naar Gweru. Daisy en ik overnachten bij Mrs. Ntiti, een andere schoonzus in Vic Falls. De namen van haar pleegdochters vind ik zo mooi: Precious, Edina, Ruth, Primrose en Eva-Hope.
Ik voel me een beetje gammel, want ik teer de hele dag op thee en water. Bij Wimpy wilde ik cola en flessenwater kopen maar die waren niet voorradig. Ik word naar de kamer gedirigeerd en doe zowaar een dutje. ’s Avonds bestaat de maaltijd uit pindakaasrijst, groenten uit eigen tuin en echte village-chicken stew. Ik beperk me tot witte rijst en proef van de lekkere groenten. Die is in het algemeen volop te krijgen. Iedereen heeft zijn eigen groentetuin.
Daisy zet de wekker op 02.30 uur. Voor we gaan slapen nemen we een bad. De bus naar Gweru vertrekt om 03.00 uur.
Daar zullen we Tawanda en Concilia weer ontmoeten. In Gweru, niet ver van de plaats waar de bruiloft zal plaatsvinden, kunnen de spullen worden uitgeladen. We zullen dan samen naar Harare rijden.

Maandag 6/8

We zijn twee minuten te laat en missen de bus van KK (Kukura Kurerwa). Van Guzco staat gereed voor vertrek. Hij is veel minder comfortabel en misschien daarom minder in trek, want iedereen kan zitten, zij het soms met meer op een bank, dan waarvoor die bestemd is. Ook doet hij er langer over. Als we enkele uren onderweg zijn, moeten we op een teken allemaal uitstappen. De bus gaat naar de remise. Iedereen wacht gelaten. Niemand geeft uitleg en niemand vraagt erom. Misschien heeft de chauffeur pauze. Daisy is wat westers ingesteld en ergert zich een beetje. Ben ik westers? Ik vind het allemaal best; heb immers de knop omgezet. Ik hoop alleen op tijd naar het toilet te kunnen, want ik heb nog steeds buikkrampen. Gelukkig kan ik nu cola kopen.

  Pas om 16.00 uur komen we in Gweru aan. Tijdens het
  wachten op Tawanda en Concilia maak ik persoonlijk ken-
  nis met Oliver. Vanuit Nederland had ik hem al telefonisch
  gesproken.
  Om 21.00 uur komen we in Harare aan. In het huisje van
  Gilbert en Agnes zijn we met z’n achten. Ruim geschat is
  de woonkamer 2,5 x 3,5 m. De twee slaapkamertjes zijn
   Daisy wacht op de bus     nog kleiner. Voor iedereen is er echter een slaapplaats. Hup, de ene bank boven op de andere, matrassen en dekens op de vloer. Ik moet in Tanaka’s bed. Ik bied aan met Daisy te ruilen aangezien ze “zadelpijn” heeft van de lange ongemakkelijke zit in de bus. Hè, ze heeft toch een achterwerk waar je U tegen zegt! Ze wil er echter niets van weten en vindt het op de vloer comfortabeler. Ze past eerst nog haar trouwjurk en ziet er een beetje raar uit in die prachtige jurk met een rastamuts op haar hoofd.
Concilia valt meteen in slaap. Ons gepraat stoort haar helemaal niet.

Zondag 19/8

Ik neem afscheid van al die hartelijke, vriendelijke mensen die komen uitzwaaien. Olivers vader gaat voor in gebed. In de vijfpersoonswagen, volgepakt met bagage, zijn we met zeven volwassenen, een baby en een kip, die een plastic tasje als broek aankrijgt. Voor de poten zijn gaten gemaakt. Ze gedraagt zich de hele reis voorbeeldig. De rit voert eerst over een hobbelige onverharde weg, door een magnifiek heuvelachtig landschap met veel kopjes, grote min of meer afgeronde rotsblokken. Ik moet mijn geografische kennis eens opfrissen. Is het savanne, steppe, pampa? Olivers moeder die meereist, voorziet ons van in de schil gekookte zoete aardappels, die ze in krantenpapier warmhoudt. Ze smaken voortreffelijk.

In Harare aangekomen, kleed ik me snel aan om naar de middagdienst in de kerk te gaan. Helaas is er geen dienst, vanwege een conferentie. Ik ga mijn koffers reorganiseren en maak een lijstje van wat ik nog wil doen en kopen, voor zover het te krijgen is.

Maandag 20/8

Agnes met Takudzwa op de rug, en ik gaan naar de stad. Van het lijstje komt niet veel terecht. We gaan in de rij staan. Er is ergens verse melk te krijgen. Maximaal twee pakjes van een halve liter per persoon. We maken vier pakjes buit. Daarna gaan we gezellig pizza eten.

Wil je het gedrang bij de bus enigszins ontlopen, dan moet je tussen 10.00 en 15.00 uur reizen. Ik vind het zonde de stad te verlaten, dus raad ik Agnes aan met Takudzwa naar huis te gaan terwijl ik het centrum weer induik. Ik loop tot mijn verrassing tegen interessante winkels aan. Als die sluiten, ga ik naar het internetcafé. Ik benut de tijd om het verslag te mailen tot ze dichtgaan om 21.00uur. Als ik naar de busstop wil, die Agnes me had aangewezen, loop ik eerst twee keer de verkeerde richting uit. Het is donker op straat. Alleen bij een goed verlichte winkel kan ik de plattegrond in mijn reisgids raadplegen. Toch voel ik me helemaal niet onveilig.
Als ik eindelijk het goede punt bereik, staat er een pick-up waarvan de open laadbak al uitpuilt. Ik wring me er nog bij, maar vind het wel eng op de rand met nauwelijks houvast. Als zich nog iemand er tussen wringt, ga ik maar bovenop hem zitten. Ik hoop en bid dat hij niet valt. Als er wordt gestopt om het geld voor de rit te incasseren, valt hij wel, maar wordt gelukkig opgevangen. Ik was al gaan staan, dus val ik niet mee. Op een gegeven moment maakt de chauffeur rechtsomkeert. Wat is er nu weer aan de hand? Politiecontrole. Hij heeft natuurlijk teveel passagiers en mogelijk helemaal geen vergunning. Een vrouw vóór mij vaart tegen me uit. Mijn knieën en tenen priemen ongenadig in haar derrière. Het is de eerste keer, dat iemand mij onvriendelijk bejegent. Als iedereen zo vriendelijk is, ga je het al gauw idealiseren, terwijl er natuurlijk ook wel onaardige mensen zijn. Ik denk bij mezelf, dat ze niet moet zeuren, want met dat enorme achterwerk en haar bagage neemt ze heel wat ruimte in beslag. Ik zeg haar dat ik mijn best doe om niet op haar te gaan liggen. Als er mensen zijn uitgestapt en wat meer ruimte is vrijgekomen, vraag ik haar of ze goed zit. Tot mijn opluchting heb ik een plek op de bodem bemachtigd. Kennelijk heeft ze aan mijn accent gehoord, dat ik geen Zimbabwaanse ben. Ze is allervriendelijkst, wil weten waar ik vandaan kom, waar ik naartoe ga, en zorgt ervoor dat ik op het juiste punt uitstap. Vlakbij moet zij er ook uit en blijft wachten, tot ik de poort heb bereikt waar Gilbert al ongerust staat te wachten. Ik heb al spijt van mijn negatieve gedachten van daarnet.

Ik wilde de familie een sms sturen om hen gerust te stellen, maar had daar geen gelegenheid voor. Ze verwennen me met lekkere hete thee. Het eten sla ik beleefd af. Agnes begrijpt het, want we hadden ons eerder tegoed gedaan aan een megapizza. Haar bestelling had ze zelfs meegenomen, omdat ze die niet op kreeg.
Ik tel mijn laatste miljoenen. Kan niet in slaap komen na het avontuur. Ik bedenk, dat als je hier van het openbaar vervoer gebruik maakt, je nauw fysiek contact met wildvreemden voor lief moet nemen. Met een taxi ben je wel dertig keer duurder uit. In Nederland zijn we altijd onze grenzen zo ruim mogelijk om ons heen aan het afmeten en angstvallig aan het bewaken.

Dinsdag 21/8

De laatste boodschappen in de stad en nog een keer naar het internetcafé staan vandaag op het programma. Het lukt aardig, op de Amarula na, en een kunstzaak die ik niet terug kan vinden. In het internetcafé zullen ze me missen, zeggen ze.

Vanavond ben ik blij, dat ik met een bus naar huis ga, ook al moet ik ongemakkelijk ingeklemd staan. Eerlijk gezegd: op de laadbak van de pick-up van gisteren was avontuurlijk, maar best wel beangstigend. En wat was het koud in mijn mouwloze shirt. Het ontging me echter niet, dat we bij helder maanlicht reden, hoewel hij pas halfvol was. Jammer dat ik de volle maan niet meer meemaak. Die schept een heel speciale sfeer en is zo helder, dat je bij het licht ervan kan lezen.

Voor 2 personen:

150 g fijngemalen maïsmeel
375 ml koud water
Snufje zout
Klontje boter indien gewenst

Roer ¼ van het maïsmeel met 125 ml water tot een papje. Breng het resterende water aan de kook met een snufje zout. Voeg het meelmengsel toe, draai het vuur laag en kook dit 5 min. onder voortdurend roeren. Roer het resterende meel door de massa en laat deze afgedekt 3 min koken. Roer vervolgens krachtig, om eventuele klonten te verwijderen. Blijf roeren tot de pap dik maar nog vochtig is. Laat de pap afgedekt nog 5 min koken boven laag vuur. Roer desgewenst de boter door de pap.

Stew

voor 4 personen:

2 eetlepels arachide of andere plantaardige olie
2 middelgrote uien, fijngehakt
2 tenen knoflook, uitgeperst
1 theelepel zout
1 theelepel zwarte peper
1 verse groene chilipeper, zaad verwijderd, fijngesneden
450 g stoofvlees in blokjes (rund, varken, soepkip, schaap of geit)
3 grote tomaten, ontveld en kleingesneden
3 eetlepels pindakaas met stukjes noot, liefst zelfgemaakt
750 ml water
1 grote aardappel, geschild en kleingesneden, gesneden wortels en verse of diepvries doppertjes.

Verhit de olie en bak hierin de uitjes goudbruin. Voeg knoflook, zout, peper en chilipeper toe. Roerbak 2 – 3 minuten. Voeg de stukjes vlees toe en roerbak ze in 5 min rondom bruin.
Voeg tomaten, pindakaas en water toe. Laat het gerecht in ca 45 min of langer (afhankelijk van het soort vlees) gaar stoven op laag vuur. Voeg de kleingesneden aardappel, wortels en doppertjes toe en laat verder stoven. Maak op smaak af en serveer met maïspap.

NB Voeg melk, pindakaas en suiker aan de maïspap toe en je hebt porridge
       voor het ontbijt.

Kook rijst, zachter dan normaal. Roer pindakaas erdoor en je hebt peanutbutter rice.

Kudya Zvakanaka ( eet smakelijk)!

EINDE

Wed, 27 Feb 2008 16:41:49 -0500

Prachtig verhaal. Het leest heel makkelijk. 
Het heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar afrika.

Goed gedaan Margot.

Blessies
Sonja Dapaloe
Nederland